عینیت در تفسیر آثار هنری با تکیه بر آرای نوئل کرول

عینیت در تفسیر هنری، یعنی مجاز باشیم از تفسیرها درست و نادرست یک اثر هنری سخن بگوییم. برخی از نظریه‌پردازان، نام آن‌ها را ضد-قصدگرا بگذارید، رجوع به قصد مؤلف برای کشف معنای اثر را نادرست می‌دانند. در این میان، برخی، از جمله رولان بارت، اساساً منکر عینیت در تفسیر می‌شوند. برخی نیز، از جمله مونرو بیردزلی عینیت در تفسیر را می‌پذیرند اما آن را به سیاق متن نسبت می‌دهند. در مقابل، برخی قصدگرایان مقاصد مؤلف را مبنای تفسیر عینی می‌دانند؛ هرش، لوینسون، و کرول، در این دسته قرار می‌گیرند. در این مقاله استدلال می‌کنیم که موضع قصدگرایان با تاریخ هنر و کاربست نقد سازگارتر، در نتیجه، عقلانی‌تر از موضع ضد-قصدگرایان است. به علاوه، مناقشه‌ای در میان قصدگرایان بر سر این موضوع وجود دارد: آیا باید به قصدهای واقعی شخص مؤلف استناد کنیم یا به قصدهایی که مؤلفی فرضی در زمانۀ او می‌تواند داشته باشد؟ در این رابطه، نشان می‌دهیم که قصدگرایی واقعیِ نوئل کرول بهترین پاسخ را فراهم می‌سازد.